آفتاب نوشت
نَه مَشو!
بنگگگگگگگگاررررررممممبرایت تابمممممممانددرین لوح محفوظ
تونَه، خو، دیدوم به دورون ِشاسُلطون حسین ِصفوی به طیرون.
مو پسرکی قلمی ملمی و سیاسوخته و کلانمدی، تودخترکی تپل مپل وناز و ادادار و خوش بو و خوش گوشت و نرم وسفید مفید وبلن قد و لاشه زلال وکس (به ضم کاف)بُزی. ابر و مبروآت پیوسته و پاچه بُزی وشلیته رنگ وارنگ پوش وشوخ وشنگ.
مو، نوکرِبابات حاج معین التُجاربیدُم به حجر‌ی عطاری تو تیمچه‌ی شیرمردون. روزا هی آورد و بُرد میکردوم به اندرونی، گوشت ونقلو نونوهندونه وانگورمنگور.
ایشد که مودل به توبَسُمو تو به مو رو نشون دادی. چَن وختی میشد که دیدنت دس نمی داد که حاجی بابا خوره گرفتت اَخوشی موبه اومدن به اندرونی
ودس پاچه شُدنوم دود ِناموس دُزی خورده بید به دماغ مماغش وخارخار تو دلش و اگرمگرداشت و دل دونیمی میکِرد وهراس دار و بیم میمِ ناموس که نکنه بعله، غافل اَایکه یه سه چارمائی میشدش که واقعنی بعله!
ایطوشد که درِاندرونی بسته و درِبیابون فراق واشد به روم وپاک ماک خاک به سرشده بیدوم.
هی نجمیه جان غم بید و درد بید که داشت دق کُشُم میکرد. دیروبی که دیدومت آ گرمابه‌ی ضمانت بحفظ الناموس به اندرونی ورمیگشتی که اَ بوخوش ِحموم وعطر زیر پسونا لیموئیت فهمیدوم که تیمچه روسراسر ورداشته بید.پا تند کردوم و رسیدوم بت وزیرگوشت گوفتوم:
"بلات به جونوم کی مِشَه وَبینومت؟دلوم واترکید.!
رفتی وصدیقه باجی گازُرو پیغومُم کردی که:
"باباگوربه گوریم میخواد بره زیارت که الهی دیگه ورنگرده وقتش بشه میوینومت"
اَغصه سرگذوشتوم ورفتوم باغات شمرون اِقد زور زدوم اِقد زور زدوم تا ای اشعارات ازوم زد بیرون به صدیق یادشون میدوم بیابخوندش برات.
گل نازوم به چمن وانَه مَشو
سوته جانوم به تماشانَه مَشو
مَده پیغومُم که اینا قصس
تاتونَه نینَه دلوم وانَه مَشو
زوفل واکو اگه دل مِبَری
مُغرتاشو نَوینه جانَه مَشو
ترجمه اشعارات:
گل نازنینم درچمن شکفته نمیشود
جانم راسوزانده که به تماشا نمی آید
برایم پیغام نفرست که اینها همه قصه است
تاتورانبینم دلم باز نمیشود
زلفت رابازکن اگرمیخواهی دلم راببری
مرغ تا شب را نبیندبه مرغ دانی نمیرود.
آفتاب نوشت:
برایت بنگگگگگگااااااارم تابماننننادبراین لووووح محححفففوظ
یاایهاالرفیق حالُناواحولونا
بسی اندیشیدمی که تورابه رسم عیدانه به مناسبات نوروزهشتادوهشت خورشیدی گاونشان چه هدیتی دهمی که درخورشان آن شیخ باشدی
بسی بگشتم وتجسس بنمودمی ولکن آنچه بیافتم ودیدمی یادوست نبردمی یا آنرادرخورمقام آن شیرمردعرصه‌ی خوبی نیافتمی
تاروزی شایدهم شبکی ره به دیارگوگل بردمی وبه یادتو نیت بکردمی وبالسان پارسیان نام نامی (شراب)رابه دریچه‌س تقاضامندی بنوشتمی
که نمیدانم درورقه‌ی نخست بودیاثانی یابلکم که به احتمال ثالث که مینیاتوری یافتمی که مجلس انسی راچنان نشان دادی که دودازکله ام برخاست برخاستنی حال تورا به رفاقت شونصدساله قسم میدهمی که بدان ره بروی وآن مجلس بیابی ونه به شیوه‌ی نقاشان بل به نهیج آدمیان!!! وضوگرفته به تماشای دقایق آن صحنه بنشینی وسرسوزنی ازتوجه رابه امورات ازخردوکلان فرونننهی مصداق بارز(چون پیرشدی حافظ ازمیکده بیرون رو)است نگوکه قبلا دیده ای چه آنچه خواهی دیداگردودازکله‌ی بیذوقی چون من برآورده بدان که شعله‌ی آتتش تعجب وتحیرازآن کله‌ی چون کوه آن وجودعزیزوشریف برآسمان برخواهدآوردبرآوردنی.چنانکه سلیقت این مریدپسندیدی آنرا به رسم هدیه ازمن بقولان قبولاندی وگرنه دورریزکه بعیدمیدانمی!
آفتاب نوشت:
برااااایت بنگگگگگاررررم تابماااانددرین لوح محففففوظ
اگرجزتوکس ِ(بااعراب درخورخوانده شودی)دیگری
مرافرمان بدادی تاازبهار(دردیکشانریهابهاررابتخانه نیزمعنی کرده اند)برایش بنویسم،چیزکی می بنوشتمی جزاین.لکن این ازآن توست که دانم به خوب وبدش اندر،درنمینگری که بیشتردیده ام به کرامت دوستانه آن رامعطرهمی گردانی.مراببخش وبگوش بباش که سالهاست ره به حریم پرعزت خرابات ومیخانه وخانه‌ی خمارندارمی اگرچه تمامی خمریه های شعروطن رابه سینه میدارمی.توفیرهم نمیکندی که من به قهریاازسرناز پشت بدونهاکردمی یاچون تازه کارون وتهیدستون وخامون راهم نمیدهندی.می بدانی که سالهاست عطای مسجدومحراب وتلمذدرپای منبروقیل وقال مدرسه به لقایش بخشودمی،گیرم راه وروی بدونها نیزندارمی که اگررَوم فی المثل به حاجتی به تیپای جبروسیلی شرع براناندم وبه عصای حدفروکوبندوبه حکم حدیث وروایت تکفیرم کنندتکفیرکردنی.یاایهالرقیق الخلاصه بدین نهیج است که:
بیت: