آفتاب نوشت
نَه مَشو!
بنگگگگگگگگاررررررممممبرایت تابمممممممانددرین لوح محفوظ
تونَه، خو، دیدوم به دورون ِشاسُلطون حسین ِصفوی به طیرون.
مو پسرکی قلمی ملمی و سیاسوخته و کلانمدی، تودخترکی تپل مپل وناز و ادادار و خوش بو و خوش گوشت و نرم وسفید مفید وبلن قد و لاشه زلال وکس (به ضم کاف)بُزی. ابر و مبروآت پیوسته و پاچه بُزی وشلیته رنگ وارنگ پوش وشوخ وشنگ.
مو، نوکرِبابات حاج معین التُجاربیدُم به حجر‌ی عطاری تو تیمچه‌ی شیرمردون. روزا هی آورد و بُرد میکردوم به اندرونی، گوشت ونقلو نونوهندونه وانگورمنگور.
ایشد که مودل به توبَسُمو تو به مو رو نشون دادی. چَن وختی میشد که دیدنت دس نمی داد که حاجی بابا خوره گرفتت اَخوشی موبه اومدن به اندرونی
ودس پاچه شُدنوم دود ِناموس دُزی خورده بید به دماغ مماغش وخارخار تو دلش و اگرمگرداشت و دل دونیمی میکِرد وهراس دار و بیم میمِ ناموس که نکنه بعله، غافل اَایکه یه سه چارمائی میشدش که واقعنی بعله!
ایطوشد که درِاندرونی بسته و درِبیابون فراق واشد به روم وپاک ماک خاک به سرشده بیدوم.
هی نجمیه جان غم بید و درد بید که داشت دق کُشُم میکرد. دیروبی که دیدومت آ گرمابه‌ی ضمانت بحفظ الناموس به اندرونی ورمیگشتی که اَ بوخوش ِحموم وعطر زیر پسونا لیموئیت فهمیدوم که تیمچه روسراسر ورداشته بید.پا تند کردوم و رسیدوم بت وزیرگوشت گوفتوم:
"بلات به جونوم کی مِشَه وَبینومت؟دلوم واترکید.!
رفتی وصدیقه باجی گازُرو پیغومُم کردی که:
"باباگوربه گوریم میخواد بره زیارت که الهی دیگه ورنگرده وقتش بشه میوینومت"
اَغصه سرگذوشتوم ورفتوم باغات شمرون اِقد زور زدوم اِقد زور زدوم تا ای اشعارات ازوم زد بیرون به صدیق یادشون میدوم بیابخوندش برات.
گل نازوم به چمن وانَه مَشو
سوته جانوم به تماشانَه مَشو
مَده پیغومُم که اینا قصس
تاتونَه نینَه دلوم وانَه مَشو
زوفل واکو اگه دل مِبَری
مُغرتاشو نَوینه جانَه مَشو
ترجمه اشعارات:
گل نازنینم درچمن شکفته نمیشود
جانم راسوزانده که به تماشا نمی آید
برایم پیغام نفرست که اینها همه قصه است
تاتورانبینم دلم باز نمیشود
زلفت رابازکن اگرمیخواهی دلم راببری
مرغ تا شب را نبیندبه مرغ دانی نمیرود.